Straffe verhalen ..Echt gebeurd .. ?

Verhaal 1:

Obninsk Russia, zondag 30 april 2017.

Niet te geloven, maar waar …

Obninsk, een stad op 90 km ten zuiden van Moskou, is in 1947 opgericht door Jozef Stalin om er een wetenschapsstad van te maken. Alleen geleerden en ingenieurs mochten er leven en werken. Zij hadden tot taak technologieën te bedenken en toe te passen die de Sovjetunie zouden maken tot een wereldspeler op gebied van ruimtevaart, vliegtuigbouw, onderzeeërs, gevechtsvliegtuigen, kernenergie, atoombom, …

Er mochten geen foto's genomen worden. Mensen van buiten de stad mochten er niet binnen, bewoners mochten er niet buiten. Eigenlijk woonden er 2 soorten bewoners: wetenschappers en technici enerzijds en “bewakers en controleurs” anderzijds.

Na het ontbijt vertrekken we met de auto van Andrey naar het grootwarenhuis in Obninsk om inkopen te doen voor de eerstvolgende dagen. In het eerste warenhuis kopen we groenten, fruit, yoghurt, confituur,…

We rijden dan verder naar de nieuwe overdekte markt met standen van vele zelfstandigen om er vers vlees, tomaten, brood en andere groenten te kopen voor de barbecue van vanavond. Vervolgens rijden we naar de “oude” stad nadat we getankt hebben.

We komen door het oude centrum aan het gemeentehuis, de flatgebouwen uit de periode van Nikita Chroestjov en verder naar de eerste kerncentrale ter wereld voor vredesdoeleinden: leveren van energie aan de bewoners. Deze is in dienst sedert 1954.

De laan langs waar we rijden draagt de naam van de maker van de eerste Sovjetkernbom en de eerste kernonderzeeër en eerste kerncentrale ter wereld : Igor Koertsjatov (°12.1.1903 en + 7.2.1960) .

We stoppen aan de voorgevel van de kerncentrale, stappen er uit de wagen en nemen foto's van de centrale en filmen de prikkeldraad die de centrale zijdelings omspant.

Geen 5 minuten nadat we er gestopt zijn, komt er aan hoge snelheid een grote zwarte blinkende Hoomer met brede banden en rode velgen aangestormd. Hij stopt vlak voor ons en er stappen 2 kolossen van militairen uit. De ene in kakiuniform, de andere in volledig zwart met zwarte bottinnen, zwarte snor en zwarte muts…

Beiden komen naar ons toe gestapt en zeggen in het Russisch dat we moeten stoppen met fotograferen en filmen, en dat we alle beelden moeten deleten. Ik slaag daar niet in en Andrey, mijn gastheer probeert en het schijnt te lukken. Zij zeggen op gestrenge manier dat er van de omgeving van de kerncentrale geen beelden mogen worden gemaakt. Wij zijn wel erg geschrokken van het voorval. Des te meer omdat het hier om een “oude” kerncentrale, de eerste ter wereld, gaat. Bovendien is de centrale gebouwd voor burgerdoeleinden, zo wordt toch vermeld in alle informatie daaromtrent.

Beide heren stappen in hun voertuig en rijden een eind – zo'n 300 meter - verderop, waar ze blijven staan om ons te observeren. Wij van onze kant stappen ook in de wagen en ik film achteloos de centrale vanuit de wagen. Wat verder op stoppen we in de wijk aan de “feestzaal” tussen de buildings uit het Stalinregime. Andrey merkt in de spiegel dat we gevolgd worden door de zwarte Jeep. Deze stopt weer 300 m verder in de straat en blijft er staan. Wij stappen uit en gaan richting een klein, maar schattig winkeltje om er honing te kopen. Een mollige, verzorgde dame met gele schort bedient ons. In de ernaast liggende woonkamer ontwaar ik allerlei grote oude foto's uit het sovjet tijdperk. De honing wordt bewaard in kleine vaten en op de toog staan kommetjes met verschillende soorten honing die je kan proeven.

We rijden nu verder richting duikbootmonument. Het is een U-boot uit de tweede wereldoorlog die deels is overgebracht naar Obninsk om als monument te herinneren aan de Grote Overwinning op de Duitsers. Dit laatste is en blijft erg belangrijk voor de Russen. Je merkt overal dat deze overwinning levend moet worden gehouden en dat men er trots moet op zijn. Het luchtvaartpersoneel van staatsmaatschappij Aeroflot, staatsambtenaren dragen, Poetin … dragen een gekleurd lintje op hun kraag als teken van trots. We besluiten om iets te gaan drinken aan het monument der gesneuvelden van Obninsk waar de eeuwige vlam brandt. Terwijl ik daar foto's neem en we staan te praten, komt er een patrouillewagen van de politie aangereden. Deze stopt voor de trappen van het monument. Er stapt een jonge agent uit die, na zijn kepie te hebben opgezet, in onze richting de trappen beklimt. Hij spreekt ons aan in het Russisch. Drjoesj stelt hem vragen, maar vertaalt niets naar ons toe. Beiden blijven over en weer praten en uiteindelijk maant de agent ons drieën aan om mee naar de patrouillewagen te stappen. In de wagen zitten nog twee een collega-agenten, net gestapo's, zo wit van gezicht als een lijk en zo mager en scherp als een topatleet. Plots daagt een derde man in burger op, hij is uit een witte SUV gestapt die wat verderop staat.

Ineens, ik weet niet vanwaar hij komt, staat er nog een man van rond de 30 – 35 jaar bij ons. In leren zwarte jekker en jeansbroek kortgeknipte haren en met licht doorbloede ogen spreekt hij ons aan. Hij behoudt een redelijke afstand en lijkt wel gedronken te hebben. Later blijkt dat hij uit verlof is opgeroepen voor deze zaak. Hij vraagt ons in het Engels géén foto's te nemen van dit gebeuren en zegt : Be not afraid, plaese, be not afraid … Er volgt een gesprek, deels in het Engels, deels in het Russisch. Hilde en ik hebben nog altijd niet echt begrepen wat er gaande is.

Drjoesj vertelt ons dat het gaat om de kerncentrale, dat de militairen die ons daar hebben aangesproken, hen, de KGB hebben opgebeld om ons te ondervragen en onze documenten te onderzoeken: paspoort, verblijfsvergunning, visum, … want buitenlanders (wij) hebben in verboden gebied gefilmd. KGB is de afkorting van Komitet Gosoedarstvennoj Bezopasnosti of Comité voor Staatsveiligheid : geheime politie . Nu is dit de FSB.

Wij zeggen dat onze originele documenten thuis liggen. Hilde en Drjoesj hadden mij, voor ik naar Rusland kwam, gewaarschuwd dat het in dat land gevaarlijk is je officiële documenten steeds bij je te hebben, omdat er een grote kans bestaat dat je documenten gestolen worden.

De KGB-ers vragen ons om mee te gaan naar hun witte wagen. We moeten instappen en ze vragen waar de wagen van Drjoesj geparkeerd staat. Daar laten ze ons in de de Nissan stappen: Hilde en ik achteraan, Drjoesj en de grote KGB-er vooraan. We moeten naar huis rijden om alle documenten te controleren en te fotograferen. De witte wagen met de andere KGB-er aan het stuur volgt ons tot thuis. Daar worden alle documenten onder de loep gehouden. Als dat is gebeurd, vraagt Drjoesj of hij de agenten iets mag aanbieden. We gaan met z'n vijven in de veranda zitten en de voertaal wordt Engels. Er komt wodka en (Belgisch) bier op tafel, want dat kennen ze .De agenten maken hun voornaam bekend, stellen ons gerust en zeggen dat de militairen aan de kerncentrale hen hebben opgeroepen om ons te controleren op mogelijke spionage. De agenten heten Alexander (Alexey) en Sergei. Alexey is kolonel bij de Geheime Dienst KGB en Sergei is als KGB-lid directielid van de kerncentrale en ook KGB-lid controleur van de banken in Obninsk, dus ook van de bank waar Drjoesj directeur is.

Nu dat geweten is, is het ijs snel gebroken en komen de tongen los. Er wordt getoast op de vriendschap tussen Belgium en Russia, op de vriendschap tussen Andrey, Alexey, Hilde, Sergei en Leo, op de Rode Duivels (WK voetbal volgend jaar in Rusland), op onze jonge vriendschap, op de goede afloop van dit verhaal, … Telkens kapt de kolonel een wodka binnen; hij wordt zatter en vooral vulgairder met de minuut. Zijn ondergeschikte, Sergei is voorzichtig : hij doet alsof hij veel drinkt, maar schijn bedriegt. Hij beseft dat hij straks de wagen nog heelhuids moet thuis brengen, evenals een ladderzatte hoge officier. Alexey begint steeds meer zijn lagere in rang te kleineren en noemt hem ook smalend Sergio , maar deze blijft wijselijk kalm en laat het zichtbaar over zich heen gaan.

Na enkele kwarturen, het is ondertussen 16.15u geworden, is Alexey totaal lazarus gezopen van de wodka en worden er plannen gesmeed om bij mekaar op bezoek te komen om Engels (de vrouw van Sergei) en Russisch (Hilde) te leren.

ON – GE – LOOF-LIJK dat dit zo goed afloopt.

Kolonel Alexey strompelt naar de witte SUV. Hij zegt niets. We moeten hem met twee man ondersteunen. Hij pletst met de handen tegen de ruiten en op de motorkap, vindt de deurklink niet meer en ploft met gesloten ogen als een juten zak op de voorzetel, niet meer beseffend op welke planeet hij zich bevindt …Hilde en Drjoesj , duizendmaal bedankt dat ik dit mocht meemaken in Obninsk april-mei 2017.

Leo T. ( Studie genoot van Jos Vermolen in Alsemberg )

Het rode balletje

De brandweer had een nieuwe kazerne gekregen in de jaren 80 . Op een gegeven moment stelde "het" gemeentebestuur voor om de brandweer te herlocaliseren naar de gemeentemagazijnen . De brandweerkazerne en het naastliggende terrein zou dan een tennisacommodaie worden . De brandweer was daar niet gelukkig mee en schreef een satirische brief over het rode balletje ( kazerne) . De brandweer (Brantje ) werd niet verplaatst !

Er was een een manneke , dat heette Brantje. En Brantje had na lang zagen van Sinterklaas een nieuw rood balleke gekregen. Het balleke was wel niet zo groot als hij in zijn brief beschreven had , maar toch de pret kon niet op .

Brantje en zijn broertjes ravotten uren en dagen en jaren met het balletje .....

Echter na enkele jaren schreef Brantje in een nieuwe brief : Sinterklaas , als het kan , graag een groter balletje , want mijn broers hebben een grotere goal gemaakt en ikzelf ben ook wat gegroeid . Tot zijn blijde verwondering kreeg Brantje een briefje terug . Brantje had al aan het geschrift gezien dat er andere Pieten in dienst waren . Ook de postzegel was nieuw. Brantje las :” Lieve Jongens , De goede Sint heeft een verrassing in petto voor jullie . Jullie vroegen een grotere bal , wel , ik heb er enen voor jullie. Bekijk het fotootje maar dat ik bijlage stuur.” . Brantje nam het fotootje uit het omslagje en bekeek de bal. Het was een grote bal , een enorme bal . MAAR HIJ WAS NIET ROOD EN BOVENDIEN WAS HET EEN VIERKANTE BAL . De gebruiksaanwijzing was in het Zuid-Koreaans en in het Chinees .Het prijs etiketje was zorgvuldig weggegomd; maar da's voor sint natuurlijk géén probleem dacht Brantje. Brantje nam zijn mobieltje en belde de brave Sint op .

Sint antwoordde dat hij het te druk had om zich met zulk klein probleempje bezig te houden en schakelde door naar de hoofdpiet . Deze keek het artikelnummer na en zei “ Ja , maar dat vierkant gaat er wel af met de jaren , dat komt van te lang in de doos gezeten te hebben”.

Trouwens als er problemen zijn , onze technische dienst is nooit veraf. . “ Einde gesprek.

Brantje dacht “ Ik ben altijd braaf geweest, 't zal wel meevallen “

Enkele maanden later kwam Brantje voorbij het weitje waar ze altijd voetbalden , hij en zijn broers . En wat zag hij ? Daar waren nu andere kindjes aan het spelen met een grote mooie bal , in veel kleuren en vier goals stonden er op het plein.

Toen ze Brantje zagen riepen ze : Hey Brantje , ben je nog altijd bezig om van uwe vierkante bal een rond geval te maken ?

Moet er nog verf zijn ?